Beetje laat want al een week geleden, maar ik ben er niet eerder toe gekomen een kort verslagje van mijn eerste 'echte' kennismaking met de Ronde van Vlaanderen te schrijven.
Ik ging normaal vorig jaar ook al eens ter plaatse kijken. Amoureuze verwikkelingen hebben er toen voor gezorgd dat dat plan niet doorging.
Dit jaar is het er dan toch eindelijk van gekomen dat ik eens naar de Ronde gaan kijken ben. En ik heb er absoluut geen spijt van, want het is een heel speciaal, heel enthousiast sfeertje. En het weer was ronduit schitterend, toch van rond de middag. Bovendien heb ik vorige nazomer en herfst zo goed als het hele parcours van de finale verkend. Ik ken dus alle helingen en kasseistroken uit eigen ervaring.
Ik ben met de fiets gegaan. Zo'n 20 kilometer van De Pinte naar Zwalm, dat valt wel mee. Eerste afspraak: de Molenberg in Zwalm. De eerste helling van de dag. De kasseien lagen er vervaarlijk bij, want 's morgens was het daar erg mistig geweest. Ik was verwonderd dat ik die helling ooit met de fiets beklommen heb, want zelfs te voet is ze erg steil.
Veel volk op de top (zie foto). Ik drink een pint en verorber een braadworst, als de renners opduiken. Vroeger dan verwacht: ze zitten op het snelste uurschema. Al meteen een lichte afscheiding.
Na de Molenberg rijden de renners in de richting van Oudenaarde en dan naar West-Vlaanderen, waarna ze terugkeren naar de streek van de Vlaamse Ardennen. Ik kon ze dus nog een tweede keer zien. Ik koos voor de Varent, een helling in Mater, deelgemeente van Oudenaarde. Maar ik had me een beetje vergist in de ligging van die helling. Uiteindelijk belandde ik in de Haaghoek, een licht hellende kasseistrook in Horebeke, op de grens met de gemeente Brakel. Ook daar veel volk en Vlaamse kermis (zie eerste foto). Je ziet de renners al van ver afkomen, in een schitterend decor. Bovendien was er, weliswaar op een afgesloten terrein met security, een reuze tv-scherm opgesteld. Zelfs van buiten het terrein kon je de koers toch volgen. Zo heb ik het verder verloop na de passage van de renners kunnen meemaken op tv.
Een zenuwachtig gedoe eer de renners er waren. Ik doodde de tijd met een hamburger te eten en wat bier tot mij te nemen. Een jongetje van een jaar of tien, volledig in koerstenue, bracht de mensenmassa in extase door vijf, zes keer na elkaar de helling op te rijden. Groot gejoel bij het publiek. Gedrum ook als de renners naderden. Politieagenten trachtten de massa in toom te houden.
En dan zijn ze daar! Een flits, en weg! Er is nauwelijks nog sprake van een peloton, alleen van verbrokkelde groepjes renners. En zo hoort het in een echte koers! Ook de achterblijvers krijgen nog luidkeels aanmoedigingen van het publiek. Ze zien er wel niet zo gelukkig uit, de gelosten.
En er heeft zowaar een Vlaming gewonnen. En niet in een spurt, nee. Maar wel op de meest heroïsche manier: door een ontsnapping op de Muur van Geraardsbergen. Beter kan toch niet?
Uiterst voldaan rij ik, na het nodige biervocht tot mij genomen te hebben, terug naar huis. In heel zonnig weer en met mijn nieuwe iPod op. Schouppe: eat your heart out!
Conclusie; dit was zeker voor herhaling vatbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten